Of beter gezegd: dit waterhoen is deels pechvogel, deels geluksvogel. Vanmorgen - net vertrokken met de fiets vanuit Oostakker richting Sint-Pauwels/Waasland - trof ik om iets voor elf uur een aangereden waterhoen aan in de Stationsstraat te Lochristi ter hoogte van Kasteel Rozelaar. Het onfortuinlijke dier lag op het midden van de weg, groggy op z'n zij. In de berm liep een vijftal kuikens doelloos door het hoge gras. Het 'ongeval' was wellicht pas gebeurd want het is best een heel drukke weg. Op het eerste zicht had het beestje geen breuken of kwetsuren opgelopen. Dat was alvast een geluk bij een ongeluk.
Maar wat als ik het zou overbrengen naar een opvangcentrum voor vogels en wilde dieren? Dan waren de overlevingskansen van de kuikens nihil. Ik ging ervan uit dat de vogel een klap van een wagen had gekregen en er een lichte hersenschudding aan overgehouden had. Zachtjes legde ik het waterhoentje onzichtbaar tussen het riet in de berm in de hoop dat het na een tijdje zou bijkomen. Indien het er bij mijn terugkomst nog zou liggen, dan was een transport naar VOC Merelbeke onvermijdelijk. Om drie uur in de namiddag, op de terugweg naar huis, passeerde ik de plek opnieuw. Zowel het waterhoen als de kuikens waren verdwenen. Ik besefte toen dat ik wellicht de juiste keuze had gemaakt (pag. 236).
Eind goed alles goed ;-)